نقش خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش‌بینی انگیزش درمان افراد وابسته به مواد

چکیده ­زمینه و هدف: انگیزش درمان با تأثیر بر جستجو، تکمیل و پذیرش درمان و ایجاد تغییرات بلند مدت در رفتار عنصری کلیدی در درمان و بهبودی از اختلالات سوء مصرف مواد می­باشد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش‏بینی انگیزش درمان افراد وابسته به مواد انجام گرفت.  روش­ کار: طرح این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. کلیه افراد دارای وابستگی به مواد که در نیمه اول سال 1392 به مراکز ترک اعتیاد شهر شیراز مراجعه کرده و تحت درمان بودند، جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. تعداد 150 نفر از این افراد به شیوه نمونه­گیری تصادفی چندمرحله­ای انتخاب شده و بعد از مصاحبه بالینی به پرسشنامه‏های خودکنترلی شناختی، دلسوزی به خود و انگیزش درمان پاسخ دادند. داده­های به‏دست آمده نیز با استفاده از آزمون­های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه با استفاده از نسخه 16نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که انگیزش درمان با خود کنترلی شناختی  ارتباط منفی و با مؤلفه­های مهربانی به خود، خودداوری، انسانیت مشترک، انزوا، ذهن­آگاهی  و همدردی بیش از حد ارتباط مثبت داشت. نتیجه­گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش‏بینی انگیزش درمان و آمادگی برای تغییر در افراد وابسته به مواد نقش دارند. واژه­های کلیدی: خودکنترلی شناختی، دلسوزی به خود، انگیزش درمان، وابستگی به مواد